κάντε κλικ εδώ
Οπως σε όλα τα νομίσματα, και εδώ, στο σημερινό δημοσίευμα, υπάρχουν δύο όψεις. Αφήνονται στην κρίση του αναγνώστη-πολίτη.
Πόση απόσταση χωρίζει τις δύο φωτογραφίες που δημοσιεύουμε σήμερα; Αυτή με τους δύο ασθενείς μηχανικά καθηλωμένους και αυτή με τους ίδιους να τους χαϊδολογούν σαν παιδιά τους οι γυναίκες εργαζόμενες, με στοιχειώδη εκπαίδευση, αλλά μεγάλη εμπειρία και καρδιά, που επιτελούν το θεραπευτικό έργο της αποασυλοποίησης σε ιδιωτικές μονάδες του ΨΥΧΑΡΓΩΣ;
Μήπως τις εικόνες διαχωρίζει μια τεράστια απόσταση, την οποία ορίζει η έλλειψη θεραπευτικής επάρκειας και θεραπευτικής υποστήριξης που επικρατεί; Μήπως, τελικά, αυτές οι εγκληματικές ανεπάρκειες καθορίζονται από την παρατεταμένη υποχρηματοδότηση της ελληνικής πολιτείας προς τις ΜΚΟ, στις οποίες ανατέθηκε να κάνουν το επιβεβλημένο από την Ε.Ε. (η οποία και έχει παρέμβει θέτοντας τη χώρα υπό επιτήρηση και γι' αυτό το θέμα) κρατικό έργο της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης;
ΕΤΟΣ 2009. Ιούνιος. Αθήνα. Ασπρόπυργος. Ψυχιατρικός ξενώνας. Στο πλαίσιο της κρατικά χρηματοδοτούμενης αποασυλοποίησης: Ανθρωποι δεμένοι χειροπόδαρα. Αγωνία χαρακτηρίζει κάπου κάπου (;) τις ώρες τους. Μια προσεκτική παρατήρηση της φωτογραφίας που δημοσιεύουμε δείχνει πως είναι δεμένοι «επαγγελματικά». Ιμάντες και λουκέτα. Σε αυτή την περίπτωση στην εταιρεία ΕΨΑΜΥ. Ποιος ξέρει τι γίνεται αλλού; Η καταγγελία από τα «μέσα» και επώνυμα στην εφημερίδα.
Αυτή την όψη άλλοι από τα «μέσα» της ΕΨΑΜΥ την αρνούνται με τέτοια ένταση που φτάνουν να μιλούν για ολότελα στημένη κατάσταση. Ψάχνουν τον υπεύθυνο της δημοσιότητας, ξεχνούν τι οδήγησε στην κατάσταση αυτή... Στις ερωτήσεις, όμως, κατά την επιτόπια επίσκεψή μας παραδέχονται:
«Ναι, είναι δύσκολες περιπτώσεις. Διαγνωστικές κατηγορίες βαριάς νοητικής υστέρησης, αυτισμού, εγκεφαλοπάθειας... Σπάνε ακόμη και τους τοίχους, εκτοξεύουν πράγματα από τα παράθυρα, είναι κοπροφάγοι... Κανονικά δεν έπρεπε να είναι έξω από το Δαφνί. Το τολμήσαμε. Για να ζήσουν λίγα χρόνια καλά. Είμαστε αναγκασμένοι κάπου κάπου να τους δένουμε. Με εντολή ψυχιάτρου... για λίγο. Εως ότου τους πιάσουν τα φάρμακα. Τους αγαπάμε σαν παιδιά μας. Επρεπε να τους δείτε όταν τους πήραμε από το Δαφνί. Δεν μιλούσαν, δεν σηκώνονταν, τώρα λειτουργούν. Η αλλαγή ήταν ασύλληπτο, αυτό δεν το φωτογραφίσαμε...», θα πει η ομάδα του ξενώνα. Και πράγματι βλέπουμε τους θεραπευόμενους να είναι μια οικογένεια με τις 15 εργαζόμενες του ξενώνα ΗΩΣ. Αυτό δεν μπορεί να είναι θέατρο. Ούτε η θέση του αμισθί επιστημονικά υπεύθυνου της ΕΨΑΜΥ, ψυχίατρου του ΨΝΑ, Χρ. Πανέττα, είναι θέατρο: «Εάν μπορούσαμε, όπως έχω εγγράφως ζητήσει από το υπ. Υγείας, να τους παρέχουμε ειδική θεραπεία, παροχές εργοθεραπευτή, εξόδους, πολλαπλές θεραπευτικές παρεμβάσεις, θα μειώνονταν οι διεγέρσεις τους, οι υποτροπές, τα ψυχοφάρμακά τους... Διασφαλίζουμε συνθήκες αξιοπρέπειας και τη μη επιστροφή τους στα ιδρύματα όπου πεθαίνουν. Το ίδιο μου το παιδί ζει σε αυτό τον ξενώνα...».
Οι καταγγελίες στην «Ε» όμως (οι φωτογραφίες δημοσιεύτηκαν και στο indymedia) μιλούν για «παρατεταμένο δέσιμο και ολονύκτιες φωνές ασθενών», που έφεραν εργαζόμενους στο μη παρέκει. «Πώς άντεχαν τόσο καιρό και δεν αντέχουν τώρα», η απάντηση-δίκοπο μαχαίρι μιας κυρίας από την ομάδα που μας υποδέχτηκε στον καθ' όλα αξιοπρεπή ξενώνα ΗΩ.
Για το θέμα έχει ζητήσει ΕΔΕ ο υπεύθυνος ψυχίατρος Χρ. Πανέττας. Ομως, το Δίκτυο ΑΡΓΩΣ, το οποίο εκπροσωπεί την πλειονότητα των ΜΚΟ που υλοποιούν την ψυχιατρική μεταρρύθμιση του «ΨΥΧΑΡΓΩ» στην Ελλάδα, δηλώνει ότι, παρ' ότι δεν είναι αρμόδιο να κρίνει τα συγκεκριμένα περιστατικά και γι' αυτό παραπέμπει την υπόθεση στην Ειδική Επιτροπή Ελέγχου Προστασίας των Δικαιωμάτων Ατόμων με Ψυχικές Διαταραχές, δεν υιοθετεί πρακτικές βίαιου ή μηχανικού περιορισμού των χρηστών των υπηρεσιών της ψυχιατρικής μεταρρρύθισης.