Δραματική συρρίκνωση του δημόσιου τομέα στο χώρο της Υγείας προκύπτει από τις προτάσεις (ντιρεκτίβες) για τη «Λειτουργική Αναδιάρθρωση - Συνενώσεις των Νοσοκομείων και λοιπών μονάδων Υγείας», της 2ης Υγειονομικής Περιφέρειας. Ανάλογες προτάσεις και για άλλες υγειονομικές περιφέρειες είναι στα σκαριά ή διαμορφώθηκαν ήδη.
Προβλέπεται η συγχώνευση των δύο μεγαλύτερων ψυχιατρικών νοσοκομείων της Αττικής Οι προτάσεις αυτές περιλαμβάνουν συγχωνεύσεις μεγάλων νοσοκομείων και δραστική μείωση των κλινών και του προσωπικού.
Ιδιαίτερο πλήγμα αναμένεται να δεχτεί ο χώρος της ψυχικής υγείας, αφού προβλέπεται ακόμη και η συγχώνευση των δύο μεγαλύτερων ψυχιατρικών νοσοκομείων της Αττικής - Δαφνί και Δρομοκαΐτειο.
Συγκεκριμένα, ανάμεσα στις προτάσεις των υπευθύνων της 2ης Υγειονομικής Περιφέρειας, που έχει υπό την ευθύνη της πληθώρα νοσοκομειακών μονάδων και δομών στον Πειραιά, στη Δυτική Αττική και στην περιοχή του Αιγαίου, είναι α) η διοικητική ενοποίηση δύο ή περισσότερων νοσοκομείων, β) η λειτουργική ομαδοποίηση ανά κατηγορίες νοσοκομείων, γ) η ενοποίηση ορισμένων υπηρεσιών και λειτουργιών.
Προβλέπονται ακόμη ομαδοποίηση μονάδων ανά κατηγορία και συνενώσεις ομοειδών κλινικών στο ίδιο νοσοκομείο, όπως και μεταφορά κλινικών μεταξύ των νοσοκομείων της ίδιας ή άλλης Υγειονομικής Περιφέρειας. Μεταξύ των άλλων προτείνεται, συγκεκριμένα, η ανάπτυξη τουλάχιστον ενός Γενικού Νοσοκομείου στην Ανατολική Αττική, η διοικητική ενσωμάτωση του Νοσοκομείου «Αγία Βαρβάρα» σε μία από τις μεγάλες Νοσοκομειακές Μονάδες του Πειραιά (Γενικό Νοσοκομείο Νίκαιας ή Περιφερειακό Γενικό Νοσοκομείο «Αττικόν»).
Σε ό,τι αφορά τα Ψυχιατρικά Νοσοκομεία προτείνεται η ενοποίηση του ΨΝΑ «Δαφνί» με το ΨΝΑ «Δρομοκαΐτειο» και η λειτουργική αναδιάρθρωση των δομών εξωνοσοκομειακής περίθαλψης.
Συγκεκριμένα, επισημαίνεται η ανάγκη δημιουργίας τμημάτων ψυχιατρικής εξειδίκευσης, δραστικής μείωσης των κλινών και επαναξιολόγησης της αποτελεσματικότητας όλων των εξωνοσοκομειακών δομών περίθαλψης και φιλοξενίας.
Τι σημαίνουν οι προτάσεις
Για να κατανοήσουμε καλύτερα τι σημαίνει μείωση νοσοκομειακών ψυχιατρικών κλινών (δηλαδή, των τμημάτων των λεγόμενων «οξέων» σε ψυχιατρεία και γενικά νοσοκομεία), ας αναλογιστούμε ότι υπηρεσίες-πρότυπα στην Ευρώπη (αναγνωρισμένες ως πιλοτικές από τον ΠΟΥ), με ολοκληρωμένο δίκτυο κοινοτικών υπηρεσιών, εργασιακών δομών, συνεταιρισμών, με αναγκαστικές νοσηλείες κάτω του 1% των εισαγωγών, έχουν μια αναλογία ψυχιατρικών κλινών (νοσηλείας) στον πληθυσμό 40 προς 250.000.
Για την Ελλάδα αυτό θα σήμαινε 1.320 κλίνες «οξέων». Ο αριθμός αυτός στην Ελλάδα δεν προσεγγίζεται καν, αλλά ακόμα και αν τον έφτανε, θα αντιστοιχούσε σ' ένα σύστημα χωρίς το ελάχιστο δίκτυο κοινοτικών υπηρεσιών, προϊόν του οποίου είναι και το ποσοστό του 55% των αναγκαστικών νοσηλειών επί του συνόλου των εισαγωγών σε μονάδες ψυχιατρικής νοσηλείας, που είναι και από τα υψηλότερα στην Ευρώπη. *
«Υπάρχει αντίδοτο, το δείχνουν οι πλατείες»
Μεγάλο θύμα της «αναδιάρθρωσης» στο χώρο της Υγείας αναμένεται να είναι ο δημόσιος τομέας, τόνισε μιλώντας στην «Ε» ο Γιώργος Αστρινάκης, διευθυντής-ψυχίατρος του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου «Δρομοκαΐτειο».
Συγκεκριμένα, παρατήρησε: «Απέναντι στην πολυδιαφημισμένη αναδιάρθρωση και συγχώνευση υπηρεσιών Υγείας και δη νοσοκομείων, πρέπει να διαβάζουμε "συρρίκνωση του δημόσιου τομέα" και μεταφορά μέρος του στον ιδιωτικό τομέα, με αποτέλεσμα ο ασφαλισμένος να πληρώνει διπλά - και από τις ασφαλιστικές εισφορές και από την τσέπη του».
Αναφερόμενος στον τομέα της ψυχικής υγείας είπε: «Η ψυχιατρική μεταρρύθμιση τα τελευταία χρόνια κακοποιήθηκε τόσο πολύ ώστε πολλές φορές να σημαίνει το αντίθετό της, με σκοπό βέβαια να κοροϊδέψουμε τους "κουτόφραγκους" για να πάρουμε τις επιδοτήσεις και να διατηρήσουμε το status quo ως έχει. Μετά την προσπάθεια μαζικής ενοχοποίησης ("μαζί τα φάγαμε") και την προβολή του αδιεξόδου της κατάστασης (δεν υπάρχει άλλος δρόμος εκτός του Μνημονίου), θέλησαν να μας μετατρέψουν σε αυτοτιμωρούς, αποσυρμένους και καταθλιπτικούς αυτόχειρες, για να δεχτούμε αβίαστα τα νέα μέτρα. Τώρα πλέον απέναντι σ' αυτή την καθοδηγούμενη παθογόνο δράση, με τη στενή και την ευρύτερη έννοια του όρου, αντίδοτο υπάρχει για την ψυχική και σωματική μας υγεία... Οι πλατείες το δείχνουν».
ΕΛ. ΚΑΖ.
«Τελειώνουν με τα 2 ψυχιατρεία της Αθήνας»
Τον κώδωνα του κίνδυνου για την επιβίωση των δομών ψυχικής Υγείας κρούει και ο διευθυντής-ψυχίατρος του ΨΝΑ «Δαφνί» Θόδωρος Μεγαλοοικονόμου και επισημαίνει μεταξύ των άλλων: «Υλοποιώντας τη «μνημονιακή» πολιτική του υπουργείου Υγείας για τις συγχωνεύσεις των νοσοκομείων, η διοίκηση της 2ης ΥΠΕ, στις προτάσεις (ντιρεκτίβες) της για τη «Λειτουργική Αναδιάρθρωση - Συνενώσεις των Νοσοκομείων και λοιπών μονάδων Υγείας», δεν χρειάστηκε παρά δύο παραγράφους για να «τελειώνει» με τα δύο ψυχιατρεία της Αθήνας («Δαφνί» και «Δρομοκαΐτειο»), δύο παραγράφους που ανάγονται σε τέσσερις λέξεις: δραστική μείωση των κλινών.
Και συγχέουν σκόπιμα, παρουσιάζοντάς τες αθροιστικά, σαν να ήταν το ίδιο πράγμα, τις κλίνες φιλοξενίας των εξωνοσοκομειακα στεγαστικών δομών (ξενώνες και οικοτροφεία), με τις νοσοκομειακές κλίνες.
»Το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι ότι το κλείσιμο, συρρίκνωση ή συγχώνευση έστω και μιας στεγαστικής δομής, θα είναι καθαρή εγκληματική ενέργεια. Λόγω της πλήρους απουσίας ολοκληρωμένων κοινοτικών υπηρεσιών για στήριξη στον τόπο κατοικίας και με δεδομένη τη ραγδαία πτώχευση ατόμων, οικογενειών, όλο και μεγαλύτερων στρωμάτων του πληθυσμού, το αίτημα για "κλίνη φιλοξενίας" αυξάνεται ήδη με γοργούς ρυθμούς, με άμεση προοπτική, τη ραγδαία αύξηση των αστέγων με σοβαρά προβλήματα ψυχικής υγείας».
ΕΛ. ΚΑΖ.
Διημερίδα ψυχικής υγείας
Με τη συμμετοχή εκπροσώπων οργανώσεων ασθενών από Ελλάδα, Μ. Βρετανία και Ιταλία, το Κέντρο Ψυχικής Υγείας Αγίων Ανάργυρων και το δίκτυο Hearing Voice Αθήνα οργανώνουν στις 8-9 Ιουνίου διημερίδα με θέμα: «Διεκδικώντας τα δικαιώματά μας στο χώρο της ψυχικής υγείας - ανοίγοντας διαδρομές ανάρρωσης».
Στη διημερίδα, που θα γίνει στο Αμφιθέατρο του Πανεπιστημίου Αθηνών (Πανεπιστημίου 30), θα συμμετάσχουν άτομα και συλλογικότητες με εμπειρίες ψυχιατρικού χαρακτήρα, άνθρωποι που αν και βίωσαν την εμπειρία της διάγνωσης ως απάντηση στο ερώτημά τους «τι μου συμβαίνει;», τον εγκλεισμό ως απάντηση στην ψυχική τους δυσφορία και τον κοινωνικό αποκλεισμό ως απάντηση στην ανάγκη τους για αποκατάσταση, αναζήτησαν και αναζητούν εναλλακτικές λύσεις. Λύσεις που τοποθετούν κεντρικά τους ίδιους και τις εμπειρίες τους.
ΕΛ. ΚΑΖ.
