κάντε κλικ εδώ
Πέντε εθελοντές από χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης καταγράφουν ως αυτόπτες μάρτυρες μια κατάσταση αποτροπιασμού, που οι ίδιοι βίωσαν, προσφέροντας τις υπηρεσίες τους στο ΚΕΠΕΠ Λεχαινών, για χρονικό διάστημα επτά περίπου μηνών.
Σε μια πολυσέλιδη έκθεση την οποία έχει στη διάθεσή του το ΗΛΕΙΑ ΤΩΡΑ οι εθελοντές, όλοι τους επιστήμονες που το αντικείμενό τους σχετίζεται με την παροχή φροντίδας και περίθαλψης σε ανθρώπους, καταγράφουν την πραγματικότητα, όπως οι ίδιοι την βίωσαν στο ίδρυμα για παιδιά με σοβαρές χρόνιες παθήσεις. Μια από τις παρατηρήσεις τους αποτυπώνει με λίγα λόγια τις συνθήκες περίθαλψης για τα παιδιά του ιδρύματος: «Όχι μόνο απαράδεκτες, αλλά και κατακριτέες…».
Στην εισαγωγή τους οι εθελοντές διαπιστώνουν ότι είναι καταθορυβημένοι από την κατάσταση που αντιμετωπίζουν τα παιδιά του ΚΕΠΕΠ Λεχαινών. Η περίοδος εθελοντικής εργασίας τους ήταν από τον Φεβρουάριο μέχρι και τον Σεπτέμβριο του 2009, ενώ έγινε στο πλαίσιο του προγράμματος «Νεολαία σε Δράση - Ευρωπαϊκή Εθελοντική Υπηρεσία». Καθένας από τους εθελοντές έχει κάνει τις δικές του παρατηρήσεις οι οποίες έχουν κοινά σημεία μεταξύ τους.
«Έχουμε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το ΚΕΠΕΠ Λεχαινών δεν κατορθώνει να προωθήσει τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα που διασφαλίζουν ότι αυτά τα παιδιά με αναπηρία μπορούν να ζήσουν μια ζωή αντάξια, κάτω από τις καλύτερες δυνατές συνθήκες, ώστε να αναπτύσσουν τις δικές τους ικανότητες και κάποιο ποσοστό αυτοφροντίδας», αναφέρουν στην εισαγωγή της έκθεσής τους.
Κέντρο περίθαλψης παιδιών και… ενηλίκων!
Από μια πρώτη μελέτη (η έκθεση είναι γραμμένη στην αγγλική γλώσσα) σταχυολογήσαμε και παραθέτουμε κατʼ αρχήν κάποιες από τις παρατηρήσεις μιας εθελόντριας φυσικοθεραπεύτριας από την Αγγλία, της Jess, η οποία μεταξύ άλλων επισημαίνει:
«Κατά τη διάρκεια της πρακτικής μου στο ΚΕΠΕΠ, συγκλονίστηκα από το βαθμό του πόνου που συνάντησα, ο οποίος πιστεύω ότι θα μπορούσε να προληφθεί σε μια ευρωπαϊκή χώρα του 21ου αιώνα.
Το μεγαλύτερο σε ηλικία άτομο έπρεπε να είναι 28 ετών, να έχει γεννηθεί δηλαδή μέχρι το 1981. Σήμερα, ο μεγαλύτερος σε ηλικία τρόφιμος είναι 40 ετών, έχει γεννηθεί δηλαδή το 1969. Συνολικά, 38 άτομα – τρόφιμοι του ΚΕΠΕΠ Λεχαινών είναι πάνω από 28 ετών και θεωρούνται ενήλικες. Για τους περισσότερους απʼ αυτούς το μέλλον διαφαίνεται προδιαγεγραμμένο: θα ζήσουν όλη τους τη ζωή στο ΚΕΠΕΠ…
Στο ισόγειο του ΚΕΠΕΠ βρίσκονται τα παιδιά που δεν έχουν ιδιαίτερα κινητικά προβλήματα. Στους άλλους δύο ορόφους φιλοξενούνται παιδιά με έναν συνδυασμό αναπηριών που κυμαίνονται από αυτισμό, σύνδρομο Down, εγκεφαλικές βλάβες, γενετικές ανωμαλίες και παράλυση. Τα παιδιά σʼ αυτούς τους ορόφους βρίσκονται σε ξύλινα κλουβιά με μόνο ένα στρώμα. Μερικά από αυτά τα παιδιά είναι αυτιστικά ή έχουν δυσκολίες όρασης, παρά τις δυσκολίες τους ορισμένα έχουν επίγνωση και ειδοποιούν όταν εξαναγκάζονται σε αυτές τις συνθήκες, συχνά χτυπούν τα κεφάλια εκεί στα κάγκελα ή τραβούν τα μαλλιά τους. Συχνά εκεί υπάρχει μουσική από ραδιόφωνο, όμως τα δωμάτια είναι άδεια και ζεστά το καλοκαίρι.
Πολλά παιδιά μένουν στο κρεβάτι 24 ώρες το 24ωρο, 7 μέρες την εβδομάδα, πέρα από το χρόνο του ντους ή αν είναι τυχερά να επιλεγούν για να παίξουν με τους εθελοντές. Κάποια από τα παιδιά μασούν τα ρούχα τους ή τα χέρια τους. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να έχουν τα άκρα τους δεμένα στο κρεβάτι για την αποτροπή τέτοιων καταστάσεων, που όμως έχει ως αποτέλεσμα την δημιουργία πληγών στα δεμένα άκρα. Σαν θεραπεύτρια βρίσκω αυτές τις συνθήκες όχι μόνο απαράδεκτες αλλά και κατακριτέες.
Μόνο το 16% των παιδιών κάνουν φυσικοθεραπεία!
Ενας γιατρός, δύο φυσικοθεραπευτές, δύο εργοθεραπευτές και ένας λογοθεραπευτής είναι εκεί για 75 τρόφιμους. Είναι απαράδεκτο να έχουν την τύχη να κάνουν φυσικοθεραπεία μόλις το 16% των παιδιών. Μερικά «τυχερά» παιδιά κάνουν φυσικοθεραπεία μισή ώρα την εβδομάδα κάτι που εξαρτάται από το αν οι θεραπευτές επιθυμούν να εργάζονται με τα παιδιά εκείνη την ημέρα και μόνο αν οι εθελοντές τα πάνε σʼ αυτούς. Αυτή είναι η βασική καθημερινή ρουτίνα φροντίδας των περισσότερων παιδιών.
Η ποιότητα της θεραπείας στερείται βασικής ανθρωπιστικής αντίληψης – αναγνώρισης ότι το παιδί είναι μια ανθρώπινη ύπαρξη- παραγωγικότητας και κινητήριας ενέργειας, με ελάχιστη δραστηριότητα κατά τη διάρκεια της θεραπείας. Κάποιες στιγμές οι θεραπευτές βλέπουν τηλεόραση κατά τη διάρκεια της θεραπείας, κάποιες φορές οι θεραπείες ακυρώνονται για λόγους απροσδιόριστους, που δεν οφείλονται σε θεραπευτικά αίτια.
Τα παιδιά έχουν περιορισμένες δυνατότητες για παιχνίδι. Παίζουν, μόνο όταν οι εθελοντές τα καλέσουν για παιχνίδι. Για τους καλοκαιρινούς μήνες υπάρχει μια εξωτερική αυλή με κούνιες όμως για τις πιο ψυχρές εποχές το παιχνίδι περιορίζεται σʼ ένα μικρό δωμάτιο που χωρά για άνετο παιχνίδι μόλις έξι παιδιά! Λίγα μολύβια και χαρτιά, λίγα παζλ με κομμάτια που λείπουν, κάποια άλλα παιχνίδια που αγόρασαν με δικά τους χρήματα οι εθελοντές. Υπάρχουν παιχνίδια σπασμένα ή χωρίς μπαταρίες. Οι εθελοντές παρατηρούν ότι δεν κοστίζει πολύ να προσφερθεί στα παιδιά αυτά η δυνατότητα να ζωηρέψουν και να κινηθούν μέσα από το παιχνίδι…».
Για όλες αυτές τις συγκλονιστικές καταστάσεις οι εθελοντές συμφωνούν ότι δεν φταίει τόσο το προσωπικό του ΚΕΠΕΠ όσο η αδυναμία του κράτους να ανταποκριθεί υλικά και ηθικά στις απαιτήσεις μιας τόσο ευαίσθητης κοινωνικής δομής φροντίδας.
Υπάρχουν ακόμη και άλλες ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις στην έκθεση, που θα "φιλοξενήσουμε" σε επόμενη ανάρτησή μας.