κάντε κλικ εδώ
Για ένα προσωπικό που εργάζεται με χαμηλά κίνητρα και οι υπηρεσίες που προσφέρει είναι το ίδιο φτωχές όσο και οι αμοιβές του, κάνει λόγο η μακροσκελής έκθεση των εθελοντών που εργάστηκαν στο Κέντρο Περίθαλψης Παίδων (ΚΕΠΕΠ) Λεχαινών το 2008 - 2009.
Μέρος της έκθεσης αυτής δημοσιοποιήθηκε από το ΗΛΕΙΑ ΤΩΡΑ την περασμένη Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου (δείτε "σχετικά άρθρα").
Σε κάποιο σημείο της έκθεσης επισημαίνονται και τα εξής: «Το νοσηλευτικό προσωπικό, καθώς και ο θεραπευτής, φαίνεται να πάσχουν από χαμηλά κίνητρα και απλά να παρέχουν την ίδια την ιατρική φροντίδα, τον καθαρισμό και το πλύσιμο των παιδιών χωρίς να τους παρέχουν συμπόνια ή αξιοπρέπεια. Μόλις τελειώσουν τις βασικές εργασίες, αποσύρονται στα δωμάτια του προσωπικού και βλέπουν τηλεόραση, ενώ τα παιδιά βρίσκονται στο κρεβάτι κοιτάζοντας τους βρώμικους τοίχους του ΚΕΠΕΠ.
Δεν υπάρχει συνεχής επαγγελματική εξέλιξη και τίποτα σχετικό για την ενθάρρυνση ή την ανταμοιβή του προσωπικού. Στο ΚΕΠΕΠ λείπει η ενέργεια και η αγάπη σε κάθε πτυχή της ανθρώπινης δραστηριότητας, συμπεριλαμβανομένης της περίθαλψης εκ μέρους του προσωπικού, κάτι που αντανακλάται και στη φροντίδα των παιδιών...».
Μια άλλη διαπίστωση στην σημαντική αυτή έκθεση των εθελοντών είναι ότι η υγεία αρκετών παιδιών θα μπορούσε να έχει βελτιωθεί αν εφαρμόζονταν απλές θεραπευτικές μέθοδοι. Αναφέρεται η περίπτωση ενός 24χρονου τροφίμου ο οποίος πάσχει από το σύνδρομο Down και κάποια εγκεφαλική βλάβη. Η επιλογή να δένεται στο κρεβάτι από τα άκρα του έχει οδηγήσει στο να αποκτήσει αστάθεια στους αστραγάλους και να μην μπορεί να περπατήσει. Ταυτόχρονα, δεν εφαρμόζεται καμιά φυσικοθεραπεία για να βελτιώσει την κατάστασή του, ούτε φρόντισε κανείς να του εφαρμόσει στους αστραγάλους ειδικά εξαρτήματα ορθοπεδικής με τα οποία θα μπορούσε να περπατήσει…
Συμπεριφορές που δεν αρμόζουν…
Άλλες παρατηρήσεις που προκαλούν έντονο προβληματισμό αλλά και αγανάκτηση είναι ότι:
-Κάποια άτομα του προσωπικού καπνίζουν μέσα στους χώρους του ιδρύματος.
-Κάποια παιδιά μένουν με την ίδια πάνα μια ολόκληρη ημέρα.
-Υπάρχουν αναπηρικά καροτσάκια που δεν βοηθούν τα παιδιά στην κίνησή τους.
-Οι νοσοκόμες πρέπει να είναι πιο ευαίσθητες, να μην φωνάζουν, χτυπούν και βάζουν απότομα τα παιδιά στα κρεβάτια ή στις αναπηρικές καρέκλες.
-Είναι δύσκολο το προσωπικό να επικεντρωθεί στη φροντίδα και στη θεραπεία όταν υπάρχει τηλεόραση στο δωμάτιο των θεραπευτών.
-Παρατηρήθηκε να φροντίζει κάποιος ένα παιδί με βλασφημίες και απότομες κινήσεις επειδή το παιδί δεν συνεργαζόταν.
-Υπάρχουν κάποια παιδιά που δεν μπορούν να μιλήσουν και να ζητήσουν τα απαραίτητα για τη ζωή τους όπως νερό. Κανείς δεν θα ενδιαφερθεί να τους δώσει νερό στα τακτά χρονικά διαστήματα που το χρειάζεται ο ανθρώπινος οργανισμός.
-Το 1/3 των νοσηλευτριών είναι εξειδικευμένο ενώ το υπόλοιπο αποτελείται από ντόπιους που λειτουργούν χωρίς καμιά εκπαίδευση.
Οι εθελοντές τονίζουν ότι το προσωπικό του ΚΕΠΕΠ μοιάζει μονίμως σαν κουρασμένο, στρεσαρισμένο από τη δύσκολη αυτή δουλειά, με αποτέλεσμα να μην γίνεται σωστά η θεραπευτική αγωγή στα παιδιά. Ενδιαφέρον επίσης παρουσιάζουν και κάποιες περιγραφές των εθελοντών για ορισμένα παιδιά που δείχνουν κάποια σημάδια αντίληψης, όμως ο τρόπος που λειτουργεί όλο το σύστημα εκεί δεν τα βοηθά.
Η αναφορά αυτή έχει υποβληθεί στη γραμματεία του προγράμματος για το οποίο εργάστηκαν οι εθελοντές, η οποία με τη σειρά της την διαβίβασε στο Ελληνικό υπουργείο Υγείας, με την ελπίδα να μελετηθεί από ειδικούς ώστε να ληφθούν τα μέτρα εκείνα που θα οδηγήσουν το ΚΕΠΕΠ σʼ ένα επίπεδο αξιοπρεπούς και αποτελεσματικής φροντίδας σʼ αυτά τα παιδιά, τα παιδιά ενός κατώτερου θεού…