κάντε κλικ εδώ
Η Αγγλίδα εθελόντρια, που έγραψε μέρος της συγκλονιστικής έκθεσης, μιλά στην «Ε»
Πώς επιλέξατε το ΚΕΠΕΠ Λεχαινών για την εθελοντική σας εργασία; Γνωρίζατε καθόλου για το ίδρυμα και τις συνθήκες λειτουργίας του;
«Φιλανθρωπικός οργανισμός στη Βρετανία μού πρόσφερε τη θέση. Γνώριζα ότι το ορφανοτροφείο ήταν φτωχό και η εργασία μου εκεί θα ήταν δύσκολη. Ομως μου είχαν πει ότι υπήρχε ομάδα θεραπευτών, με την οποία θα μπορούσα να συνεργαστώ. Πρέπει να παραδεχτώ ότι όταν είδα τις συνθήκες σοκαρίστηκα -και καθώς περνούσε ο καιρός και έβλεπα περισσότερα, τόσο πιο πολύ σοκαριζόμουν. Η παραμονή μου και η εργασία μου στο ΚΕΠΕΠ ήταν μία από τις πιο καταπληκτικές και συνάμα θλιβερές περιόδους της ζωής μου. Ηταν καταπληκτική εμπειρία, γιατί τα παιδιά μού έδωσαν πάρα πολύ αγάπη, κάτι που συναντούν αυτοί που εργάζονται στον τομέα της περίθαλψης και της υγείας. Ηταν από τις πιο θλιβερές περιόδους, γιατί εάν αυτά τα παιδιά είχαν πρόσβαση σε θεραπεία νωρίτερα, θα μπορούσαν να είχαν αναπτυχθεί και πετύχει περισσότερα στη ζωή τους. Με λίγο παιχνίδι και ενασχόληση μαζί, μπορείς να δεις πόσο χαίρονται, αλλά ακόμη και αυτό το απλό ήταν δύσκολο να γίνει στο ΚΕΠΕΠ. Μου σπάραζε η καρδιά επειδή συνέχεια δίναμε μια μάχη, με το σύστημα. Οι εθελοντές είναι απαραίτητοι, γιατί το προσωπικό δεν έχει τον ενθουσιασμό να ασχοληθεί και να παίξει με τα παιδιά».
Πώς αποφασίσατε να γράψετε την έκθεση;
«Αποφασίσαμε να γράψουμε την έκθεση γιατί, όπως και τα παιδιά, έτσι και εμείς είμαστε ανθρώπινα όντα. Εάν βλέπεις στη ζωή κάτι που είναι λάθος, το φυσιολογικό είναι να θες να το αλλάξεις. Είναι φυσικό να ενδιαφέρονται οι άνθρωποι και εάν μπορούσατε να γνωρίσετε αυτά τα παιδιά, θα νοιαζόσασταν και εσείς. Εμείς ως εθελοντές βάζουμε την καρδιά μας και το μυαλό μας όταν εργαζόμαστε σε τέτοια κέντρα και προσπαθούμε να αλλάξουμε τις δομές και τον τρόπο λειτουργίας του ιδρύματος. Ηταν μια συνεχή μάχη, και ακόμη και το πιο μικρό -να πάρουμε για παράδειγμα καινούργια παιχνίδια στα παιδιά- ήταν πολύ δύσκολο. Αρχίσαμε να κατανοούμε ότι ως ομάδα ξένων εθελοντών, δεν θα μπορούσαμε μόνοι μας να φέρουμε αλλαγές στο ίδρυμα. Το ίδρυμα χρειάζεται την ίδια την Ελλάδα -να παραδεχτεί η χώρα τι συμβαίνει για να βοηθήσει τα παιδιά. Η κυβέρνηση και το σύστημα υγείας πρέπει να κάνουν την αλλαγή. Δεν θέλουμε να καταστρέψουμε το ορφανοτροφείο, θέλουμε όμως σεβασμό και βασικές αρχές ηθικής για τα δικαιώματα αυτών των παιδιών, ώστε να έχουν στη ζωή τους την αγάπη και τη φροντίδα που τους αρμόζει».
Καταθέσατε την έκθεσή σας στις ελληνικές αρχές ή κάπου αλλού (πανεπιστήμιο, οργανισμοί ανθρωπίνων δικαιωμάτων);
«Δεν νομίζω ότι το καταθέσαμε στις αρχές, αλλά θέλουμε να το διαβάσουν και να σκεφτούν έστω για ένα δευτερόλεπτο για τις ζωές αυτών των παιδιών. Αυτά τα παιδιά είναι απροστάτευτα και δεν μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους και να παλέψουν για τα δικαιώματά τους. Αυτή η έκθεση είναι μια προσπάθεια αγώνα γι' αυτά τα παιδιά».