κάντε κλικ εδώ
«Αλλα μας είπαν για το ΚΕΠΕΠ, άλλα είδαμε με τα μάτια μας και ζήσαμε εκεί», λέει στην «Ε» ομάδα εθελοντών που εργάστηκαν στο ΚΕΠΕΠ Λεχαινών τουλάχιστον για 7 μήνες ο καθένας μέσα στο 2009.
Οπως εξηγούν στην έκθεσή τους (που βρίσκεται ολόκληρη στη διάθεση της εφημερίδας), οι περισσότεροι έφτασαν στο ΚΕΠΕΠ μέσω διεθνών φιλανθρωπικών οργανώσεων. Πυρήνας στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων τους ήταν να προσφέρουν συναισθηματική στήριξη στα παιδιά που ζουν στο ΚΕΠΕΠ, να τα απασχολούν με δημιουργικές δραστηριότητες και να τα πηγαίνουν οι ίδιοι στους θεραπευτές που πραγματοποιούν τις προκαθορισμένες συνεδρίες.
«Καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι το ΚΕΠΕΠ Λεχαινών δεν καταφέρνει να προωθεί τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα που επιτρέπουν στα παιδιά με ειδικές ανάγκες να ζουν μια αξιοπρεπή ζωή σε καλές συνθήκες, αξιοποιώντας παράλληλα τις δυνατότητές τους, ώστε να μάθουν σε κάποιο βαθμό να αυτοεξυπηρετούνται», αναφέρεται στην εισαγωγή της έκθεσής τους.
Οπως λένε στην «Ε», θέλουν να πιστεύουν ότι οι απάνθρωπες συνθήκες στις οποίες ζουν τα παιδιά θα αλλάξουν κάποια μέρα. Την ίδια στιγμή δηλώνουν ότι αισθάνονται μεγάλη ηθική υποχρέωση και ευθύνη να ενημερώσουν όποιον μπορεί και έχει τη δυνατότητα να παρέμβει και να προωθήσει αλλαγές. Ζητούν δέσμευση για στρατηγικές ενέργειες από την ελληνική Πολιτεία και σεβασμό στον πληθυσμό με ειδικές ανάγκες, και κυρίως στα παιδιά με ειδικές ανάγκες.
*Τι τους είπαν για το ΚΕΠΕΠ
Οταν φτάνουν οι εθελοντές στο ΚΕΠΕΠ λαμβάνουν την ακόλουθη επίσημη ενημέρωση, όπως τουλάχιστον υποστηρίζουν οι ίδιοι στην έκθεσή τους: «Το κέντρο παιδιών ΚΕΠΕΠ ιδρύθηκε το 1987. Είναι ένα κέντρο που εξειδικεύεται στη φροντίδα και τη φιλοξενία παιδιών με σοβαρά προβλήματα και νεαρών ατόμων μέχρι την ηλικία των 28 ετών, που προέρχονται από οικογένειες οι οποίες δεν μπορούν να ανταποκριθούν οικονομικά στη φροντίδα τους ή τους εγκαταλείπουν. Η πλειονότητα των ατόμων που βρίσκονται στο ΚΕΠΕΠ έχουν σοβαρές κινητικές και νοητικές αναπηρίες. Στο κέντρο εργάζεται ικανοποιητικός αριθμός προσωπικού, και 85 νοσοκόμες. Το ΚΕΠΕΠ παρέχει τις ακόλουθες επιστημονικές υπηρεσίες: ιατρική διάγνωση, φυσιοθεραπεία, λογοθεραπεία, εργοθεραπεία. Οι τρόφιμοι συμμετέχουν σε καθημερινό πρόγραμμα, με στόχο τη βελτίωση των δυνατοτήτων τους, σε συνδυασμό με τις συνθήκες ζωής τους. Σε αυτό το πρόγραμμα ουσιαστική είναι η συμμετοχή των εθελοντών, γιατί πάνω από όλα τα παιδιά πραγματικά χρειάζονται χιούμορ και καλή συμπεριφορά από τους ανθρώπους που τα φροντίζουν».
*Τι συνάντησαν στην πραγματικότητα
(όπως αναλυτικά καταγράφουν στην έκθεσή τους)
Α. Η πλειονότητα τροφίμων δεν είναι παιδιά, είναι ενήλικοι. Τουλάχιστον 38 άτομα είναι μάλιστα άνω των 28 ετών και ο μεγαλύτερος τρόφιμος, σύμφωνα με τα στοιχεία που είδαν οι εθελοντές, ήταν το 2009 40 ετών.
Β. Ο μέγιστος αριθμός του προσωπικού στο ΚΕΠΕΠ δεν ξεπερνά τα 10 άτομα την ημέρα, ενώ οι τρόφιμοι είναι περίπου 75. Διαπιστώσαμε ότι η πλειονότητα του προσωπικού δεν είναι ευχαριστημένη με τις συνθήκες εργασίας. Οι περισσότερες εργασίες γίνονται πολύ βιαστικά, χωρίς κανένα σεβασμό για τα παιδιά, «γιατί δεν φτάνουν τα χέρια».
Γ. Στις επίσημες ενημερώσεις αναφέρεται ότι το προσωπικό είναι εκπαιδευμένο και ότι εργάζονται πολλές νοσοκόμες. Στην πραγματικότητα, μόνον 7 επί του συνόλου του προσωπικού ήταν διπλωματούχες νοσοκόμοι. Οι υπόλοιποι εργαζόμενοι δεν είχαν καμία εκπαίδευση για εργασία στο συγκεκριμένο χώρο. Οι νοσοκόμες είναι αρμόδιες για τη χορήγηση των φαρμάκων, παρά το γεγονός ότι οι περισσότερες έχουν άγνοια για την παθολογία και τις ανάγκες των ασθενών.
Δ. Από τον Δεκέμβριο του 2008 έως και τον Νοέμβριο του 2009 δεν πραγματοποιούνταν συνεδρίες ψυχολογικής υποστήριξης. Παρ' όλο που υπάρχουν και πληρώνονται δύο φυσικοθεραπευτές, δεν εργάζονται, ουσιαστικά γιατί δεν υπάρχει ειδικός χώρος για τη φυσιοθεραπεία. Υπάρχει μόνο μία γιατρός στο ΚΕΠΕΠ για να παρακολουθεί τα παιδιά και να αποφασίζει για τη φαρμακευτική αγωγή τους. Σύμφωνα με τους εθελοντές, η γιατρός που συνάντησαν, μόλις είχε ολοκληρώσει τις σπουδές της και δεν είχε την απαραίτητη εμπειρία για τα περιστατικά που φιλοξενούνται στο ΚΕΠΕΠ.
Ε. Στην πράξη, ελάχιστα από τα άτομα που φιλοξενούνται κάνουν τις απαραίτητες θεραπείες.